Ik dacht: ik houd een verhaal over een nummer dat op het repertoire van het koor staat. Ketelbinkie. Daar hebben die mensen iets mee, én er is aardig wat over te vertellen.

Dagenlang ben ik bezig geweest om ter ondersteuning van mijn verhaal via het Apple-programma Keynote – een soort PowerPoint voor de Mac – allemaal mooie plaatjes en filmpjes te maken voor vertoning op een groot scherm.

Alleen: ik had wel heel veel materiaal, maar nog geen ervaring in het werken met Keynote.

Hoe kon ik nou voor elkaar krijgen dat ik zélf het zogeheten presentatorscherm zou zien, met mijn aantekeningen en een soort preview van het volgende plaatje erbij, en het publiek alleen de plaatjes en filmpjes die ik wilde vertonen?

Dat zou automatisch gaan als ik een extern scherm op mijn Mac aansloot, zo leerde ik uiteindelijk.

Nou ja, daar moest ik dan maar op vertrouwen.

Vóórdat de koorleden er waren voor hun feestavondje in het Van der Valk in Nieuwerkerk, ben ik met een medewerker van deze uitspanning aan de slag gegaan om de boel te testen. Beeld kregen we vrij makkelijk, geluid niet. En het presentatorscherm vertoonde zich ook niet, ondanks het aansluiten van een extern scherm. Lag het aan het soort kabel waarmee dat externe scherm hier werd aangesloten? Eerst hebben we samen van alles geprobeerd, later heb ik in mijn eentje eindeloos zitten prutsen, maar als ik op mijn laptop mijn aantekeningen zag, zag het publiek die ook op het grote scherm, in een vrij lelijke opmaak.

Nou ja, dan maar geen presentatorscherm voor mij met mijn aantekeningen.

Dan maar uit het hoofd.

Dat moest ook lukken.

En het geluid?

Dat meldde zich na verloop van tijd, gelukkig.

Er stond ergens iets verkeerd, zo ontdekte de medewerker van Van der Valk.

Toen ik om een uur of negen dan kon beginnen aan mijn praatje van een half uur of zo, had ik wederom geen geluid. En hoe ik dat op zo’n korte termijn tevoorschijn kon toveren? Ik moest maar gewoon beginnen.

De kunst is om op z’n moment de frustratie een beetje van je af te houden. Als je die in je laat varen, loop je het risico dat je je voordracht helemaal verprutst. Je moet ontspannen en opgewekt blijven.

Dus met onbezwaard gemoed heb ik – uit mijn hoofd, en bij geluidloze beelden – van alles verteld over Ketelbinkie, onder meer over mijn speurtocht naar het moment dat dat lied voor het eerst in het openbaar moet hebben geklonken.

Voor mijn gevoel hing het publiek aan mijn lippen.

En toen ik eens op mijn horloge keek hoe ver we eigenlijk waren, bleek het al tegen kwart voor tien te lopen. De tijd was weggevlogen. Ik moest gewoon gaan afronden.

Eenmaal thuis vroeg Anneke hoe het was geweest.

Tja, ik had natuurlijk veel te veel gevreten van het buffet – vooral het toetjesbuffet kwam regelrecht uit de calorieënhel – maar mijn voordracht was geslaagd. Ik vertelde ook dat ik zelfs nog was toegezongen. Tekst van Kees op de melodie van Ketelbinkie.

Hoe vaak overkomt je dat, dat je wordt toegezongen met een op jou toegesneden tekst? Nou ja, het is me vaker overkomen, en ik weet dan steeds niet zo goed hoe te reageren. Iets in mij kan het ook nauwelijks geloven.

En wat ook wel belangrijk is, zo vertelde ik Anneke: deze spreekbeurt met al zijn hobbels versterkte mijn vertrouwen dat het wel goed komt met het avondje in Theater Walhalla dat ik op 28 oktober aan elkaar ga praten, als eerste in de serie Het Walhalla van De Muzikale Voddenman.

Al zorg ik natuurlijk dat die Keynote dan wel helemaal goed werkt.